براساس این سند كه نسخه ای از آن در اینترنت نیز قابل دسترسی است جمهوری اسلامی ایران هم به برخی از خواسته های خود پرداخته و هم پاسخ برخی پرسشهای طرف مقابل را داده است.

در این سند كه به موضوعات و مسایل مورد علاقه دو طرف پرداخته شده پیشنهاد شده است كه ملاقات میان مذاكره كنندگان ارشد ( آقای جلیلی و خانم اشتون) هر سه ماه یكبار برگزار شود و زمان نشست كارشناسی هفت كشور نیز در هر جلسه تعیین شود.

در این سند بر پایبندی ایران به پیمان منع جامع سلاح های هسته ای (NPT) و نیز مخالفت با سلا حهای هسته ای تاكید و بر همكاری شفاف تهران با آژانس بین المللی انرژی اتمی در «ابعاد احتمالی نظامی» برنامه های هسته ای تصریح شده و همچنین پایان دادن به تحریم های یكجانبه و چندجانبه گروه 1+5 به منظور نشان دادن حسن نیت را یادآوری كرده است.

از دیگر مفاد این سند همچنین می توان به درخواستهای گروه 1+5 درباره تاسیسات فردو و متوقف سازی فعالیت آن اشاره كرد.

انتشار این سند یك روز پس از پایان مذاكرات كارشناسان دو طرف در استانبول را می توان اقدامی برای تاثیرگذاری بر افكار عمومی از سوی ایران ارزیابی كرد به ویژه آنكه در فاصله مذاكرات مسكو تا مذاكرات كارشناسی استانبول رسانه های غربی با تاكید بر نقش ایران در به بن بست كشاندن گفتگو سعی داشتند كه مسئولیت بی نتیجه ماندن مذاكرات را به دلیل خواسته های ایران نشان دهند.

گرچه بسیاری از رسانه ها با انتشار این سند محتاطانه برخورد كرده و تفسیری - به ویژه منفی - بر آن نگذاشته اند اما به نظر می رسد انتشار این سند در فاصله بین دو نشست كارشناسی می تواند نشانه ای از حسن نیت جمهوری اسلامی و گام های عملی برای شفاف سازی تلقی شود.

انتشار این سند نشان می دهد كه جمهوری اسلامی ایران از ابراز علنی خواسته های خود ابایی ندارد و با آوردن آن به سطح آشكار، منطقی بودن و قابلیت ارزیابی آن را به رخ جهانیان می كشد.

از: سهیلا خلجی

پژوهش**1567